ได้ทำและทำได้ จึงสนุกและท้าทาย

:: เรื่องเล่าจากห้องเรียนอนุบาล

เด็กหญิงอนุบาล ๑ เห็นครูและพี่ๆ กำลังกวาดห้องหลังรับประทานอาหารเสร็จ ไม่รอช้า เดินไปหยิบไม้กวาดที่แขวนในห้องมาเอง (โดยไม่มีใครบอก) มาลองกวาดบ้าง กวาดไปกวาดมา ครั้งแรกๆ เศษอาหารปลิวกระเด็นไปไกล เพราะยังกะแรงไม่ได้ พอทำบ่อยเข้า เขาเริ่มสังเกตว่า ครูและพี่ๆ ใช้ไม้กวาดค่อยๆ กวาดและรวมเศษผงเป็นกองก่อนจะโกย เลยลองทำบ้าง หยิบที่โกยผง กวาดเศษอาหารช้าๆ ค่อยๆ กะแรงให้เข้าที่โกยได้พอดี

วันต่อๆ มา เขาเดินมาบอกว่า “หนูจะกวาดห้องเองค่ะ”

งานกวาดห้องกลายเป็นเรื่องสนุกและท้าทายสำหรับเขา

เด็กวัยนี้เรียนรู้จากการเลียนแบบ จากเรื่องเล่าข้างต้นจะเห็นว่าเราไม่ต้องสอนวิธีกวาดเลย ไม่ต้องคอยกำกับ “กวาดค่อยๆ นะ” “กวาดมารวมกันก่อนนะ” “ดูนะ กวาดแบบนี้นะ” เพียงทำให้เห็น เป็นตัวอย่าง ทำไปด้วยกัน แล้ววางใจให้เขาทำ เด็กๆ อยากรู้อยากเห็น อยากทำได้เหมือนพี่ๆ และผู้ใหญ่อยู่แล้ว เขาจะสังเกตแล้วเลียนแบบ ลองผิดลองถูก แรกๆ ทำยังไม่ดี ก็ไม่เป็นไร เมื่อทำบ่อยๆ จะดีขึ้นเอง แล้วเขาจะรู้สึกสนุกที่จะทำ

“การทำงานบ้านจะช่วยให้เด็กเกิด Self-esteem เพราะไม่ใช่การทำเพื่อตนเองเท่านั้น แต่เป็นการทำเพื่อคนอื่นด้วย เด็กจะรู้สึกพอใจกับการเรียนรู้ มีฉันทะ สามารถอยู่ได้โดยไม่ต้องอาศัยหรือพึ่งพาสิ่งใดมากระตุ้นการเรียนรู้ของตนเอง” รศ.ประภาภัทร นิยม ผู้ก่อตั้งโรงเรียนรุ่งอรุณ