งานปัจฉิมนิเทศนักเรียนชั้น ป.๖ และ ม.๖

เป่าเป๊า

เกส : ตอนนี้ช่วงเวลา ป.๑-ป.๖ ของหนูเป็นช่วงเวลาที่มีค่ามากๆ และน่าจดจำ เพราะได้ผ่านทุกข์สุขมากมาย เรียนรู้สิ่งต่างๆ จากมัน บ่อยครั้งที่เราผิดพลาด เราก็ต้องหาทางแก้ปัญหา ฝ่าฟันอุปสรรค และใช้มันเป็นบทเรียน ที่หนูคิดว่ามันเป็นช่วงเวลาที่มีค่าก็เพราะเวลาที่เราได้กลับมาแก้ปัญหานั้น คือเวลาที่เราได้เรียนรู้และปรับปรุงตัวเราให้ดีขึ้น หรือแก้ปัญหาให้หมดไป ในเมื่อมันดีขึ้นมา มันจึงเป็นช่วงเวลาที่น่าประทับใจ ภาคภูมิใจว่าเราทำสำเร็จ

เป่าเป๊า : หรือบางครั้งที่เราสะดุดล้ม หน้าทิ่ม แล้วก็มาร้องไห้ ทำรองเท้าหาย ลืมทำการบ้านแล้วก็โดนครูดุ เหตุการณ์เหล่านี้ล้วนสอนเราทั้งสิ้น สอนให้เราขยัน ไม่ซุ่มซ่าม พวกเราค่อยๆ เติบโตไปพร้อมกับฝึกฝนตัวเอง หลายครั้งที่เราทุกข์ หลายครั้งที่เราไม่ชอบเพื่อนคนนั้นคนนี้ และหลายครั้งที่เราต้องสามัคคีกัน เพื่อการแข่งขันภายนอก เราฝึกยอมรับกันและกัน เราฝึกลบอคติระหว่างกันและกัน เราฝึกทำงานกับเพื่อนที่ไม่สนิทด้วย เราฝึกการเป็นเพื่อนกันค่ะ

เกส : สิ่งที่หนูได้เรียนรู้อีกอย่างนอกจากลบอคติจากเพื่อน คือ การกลับมามองดูตนเองว่าเราควรปรับปรุงอะไรให้เข้ากับคนอื่นได้ และไม่ทำให้คนอื่นไม่พอใจ บางครั้งที่เราคิดว่าเราถูก หรือดีที่สุด แต่บางทีเราก็อาจจะคิดผิดก็ได้ และควรเรียนรู้ที่จะรับปังความคิดเห็นของคนอื่น ตอนนี้หนูมีเพื่อนมากขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก หนูคงต้องยอมรับว่าแต่ก่อนหนูอาจจะเป็นเด็กเอาแต่ใจ นิสัยอาจจะไม่ค่อยดีก็ได้ ไม่รู้? และจะต้องปรับปรุงตนเอง หนูต้องขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนที่ร่วมเดินเคียงข้าง และฝ่าฟันอุปสรรคไปด้วยกัน ทุกคนที่ช่วยมาเติมเต็มความสุขในชีวิตของหนู และหนูเชื่อว่าทุกคนก็มีโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองเหมือนกัน

เป่าเป๊า : ขอบคุณโรงเรียนรุ่งอรุณมากค่ะ ที่สอนให้หนูฝึกคิดก่อนจะลงมือทำ ฝึกคิดก่อนที่จะพูด ฝึกมองข้อบกพร่องของตัวเอง แล้วพัฒนาตัวเราให้ดีขึ้น ขอบคุณครูทุกท่านที่สอนหนูทั้งวิชาการและจิตใจค่ะ และขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนที่ช่วยเหลือกันเสมอมาค่ะ

เกส : ขอบคุณโรงเรียนรุ่งอรุณที่ทำให้หนูมีโอกาสพบสิ่งดีๆ ทั้งครูและเพื่อน ขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนที่เติมเต็มความสุข และทำให้ช่วงเวลาประถมของหนูมีค่า และก็ขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ทำผิดพลาดโดยไม่ได้ตั้งใจ บางครั้งที่ฉันมีปัญหา เช่น เรื่องเพื่อน ฉันจะพยายามหาทางออกหรือสิ่งที่ดีกว่า แต่ตอนนี้ฉันลองมาดูอีกทีแล้ว ฉันคิดว่า “ฉันมีเพื่อนที่ดีขนาดนี้แล้ว คงไม่ต้องไปหาที่ไหนอีก” ที่สำคัญ ขอบคุณคุณครูที่ให้ความรู้ ความห่วงใย ช่วยพัฒนาจิตใจของเรา ให้ความจริงใจ หนูขอบคุณจริงๆ ค่ะ สุดท้ายขอขอบคุณคุณพ่อคุณแม่ ที่ทำให้หนูได้มาเจอสิ่งดีๆ แม้ว่าท่านจะเหนื่อยแค่ไหนก็ตาม หนูรู้สึกโชคดีและภูมิใจที่เกิดมาเจอสิ่งดีๆ แบบนี้ ภูมิใจที่ได้อยู่ร่วมกับเพื่อนทุกคน

เป่าเป๊า : หากมีใครถามว่าหนูเป็นนักเรียนโรงเรียนอะไร อยู่ชั้นไหน หนูภูมิใจที่จะตอบว่า

นักเรียนทุกคน : หนูเป็นเด็ก ป.๖ โรงเรียนรุ่งอรุณค่ะ

“โรงเรียนและคุณครูทุกคนรู้สึกภาคภูมิใจในตัวนักเรียนทุกคนที่สำเร็จการศึกษาในครั้งนี้  เราเห็นความสง่างามของนักเรียนที่กำลังเดินออกจากรั้วของโรงเรียนไป   เราเห็นความเป็นผู้นำของนักเรียน  ขอให้ให้นักเรียนได้มีความภูมิใจที่เรียนอยู่ในโรงเรียนรุ่งอรุณนี้  มีนักเรียนหลายๆ คนที่เรียนมาตั้งแต่ชั้น อ.๑ จนถึงชั้น ม.๖ เป็นเวลา ๑๕ ปีด้วยกัน  เราอาจเคยได้ยินผู้คนพูดถึงโรงเรียนเราว่าอ๋อ! เรียนที่โรงเรียนรุ่งอรุณ  ทำนาเป็นหรือเปล่า ล้างห้องน้ำได้ไหม  ทำกับข้าวเป็นไหม ขอให้เรามีความภาคภูมิใจกับโรงเรียนแบบบ้านๆ ของเรา ที่มีสนามที่ให้เด็กๆ เข้าแถวแทรกอยู่ตามสมทุมพุ่มไม้   เสาธงที่แทรกอยู่ใต้ต้นไม้จนแทบจะมองไม่เห็น   แต่ว่าสิ่งเหล่านี้หล่อหลอมให้เราเป็นสุภาพบุรุษ  สุภาพสตรีที่เต็มตัวและพร้อมที่จะออกไปเป็นผู้นำในโลกภายนอก